Kartuskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji Spółka z o.o.

Historia kartuskiej kanalizacji

            Przed I wojną światową specjaliści niemieccy opracowali projekt sieci kanalizacyjnej dla Kartuz i rozpoczęli jej budowę, jednak prace zostały przerwane z powodu trudności finansowych i technicznych, a w okresie międzywojennym nie kontynuowano inwestycji. Z tego okresu pozostał czynny do dziś kanał kamienny w parku „Finka” obecnie przy ul. Parkowej. Część tej kanalizacji została dziesięć lat temu unieczynniona, a trasa jej przebiegała w chodniku ul. 3-go Maja do pl. Św. Brunona. Niestety nie zachowała się jakakolwiek dokumentacja techniczna z okresu sprzed II wojny światowej w przeciwieństwie do dokumentacji sieci wodociągowej dla naszego miasta. Dzisiaj już nikt nie pamięta czasów kiedy mieszkańcy Kartuz pili wodę nieuzdatnioną z jeziora Klasztornego Dużego (w latach 1922-1924 oraz 1933-1935). Z powodu poważnych niedoborów wody pitnej miasto wspomagało się wówczas wodociągiem kolejowym, z którego to okresu pozostała jedynie dawna wieża ciśnień przy ul. Kolejowej oraz silnik spalinowy zasilający tę sieć (wyeksponowany w skansenie PKP w Kościerzynie).

        W 2009 roku kompletnie zmodernizowano sieć wodno – kanalizacyjną w ul. 3 Maja, która przyczyniła się do rozdziału sieci ogólnospławnej. Został wymieniony w całości wodociąg z 1903 roku oraz częściowo z azbesto – cementu, dodatkowo wybudowano nową sieć deszczową  i zmodernizowano sieć kanalizacyjną. Dzięki temu ścieki deszczowe z ul. 3 Maja zostały skierowane do J. Klasztornego Małego poprzez zbudowany również w 2009 r. kanał burzowy w ul. Klasztornej zakończony nowym separatorem. KPWiK podczas wymiany tego kanału deszczowego dokonał tzw. spinki z ul.F.Ceynowy poprawiając i rozdzielając również w tym rejonie spływ wód deszczowych. Planem docelowym włodarzy miasta i Kartuskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji jest całkowite rozdzielenie sieci ogólnospławnej na sieć kanalizacyjną i deszczową.

               „Ochrona środowiska w zakresie gospodarki wodno-ściekowej powinna polegać na odprowadzaniu do wód i gleby ścieków o ładunkach zanieczyszczeń dopuszczalnych z punktu widzenia zachowania w środowisku zdolności do samooczyszczania”*. Tyle rzec można w zakresie teorii, natomiast w praktyce do czasu uruchomienia oczyszczalni sieć kanalizacyjna w Kartuzach miała charakter zbiorczy łączący ścieki burzowe z sanitarnymi, których odbiorcą były kartuskie jeziora (Karczemne, Klasztorne Małe i Klasztorne Duże). W 1972 rozpoczęto budowę mechaniczno – biologicznej oczyszczalni ścieków – inwestycji jak się uważa mocno spóźnionej, wziąwszy pod uwagę stan jezior. Przebieg budowy można określić jako żmudny i powolny albowiem pierwszy etap budowy zakończono w grudniu 1982 r. Przewidywano opracowanie dokumentacji do drugiego etapu budowy, ale ten doczekał się realizacji dopiero w 1997 r. Dodać należy również, że w ostatnich latach w szybkim tempie rozbudowywana jest sieć kanalizacyjna terenów wiejskich. W roku 2009 rozpoczęto kolejny etap budowy kanalizacji obszarów wiejskich tj. w Dzierżążnie oraz w Borowie. Docelowo zaplanowano również kanalizację miejscowości Sitno. Społeczność oraz władze miasta i gminy czeka jeszcze wiele zadań, ale „Czerpiąc mądrze z przeszłości, opierając się na niej tworzymy lepsze jutro, krocząc zaś w przyszłość w swojej ludzkiej naturze jesteśmy wykonawcami nie tylko przepisów administracyjnych, lecz w każdym czasie i miejscu próbujemy znaleźć dla ich realizacji wymiar etyczno – moralny”**.

^*.A. Szpindor, Zaopatrzenie w wodę i kanalizacja wsi, Warszawa 1992, „Arkady”, s. 364

** Mieczysław Kamiński [w:] Wpływ Przemian Administracyjnych w latach 1903-2006 na funkcjonowanie Kartuskiego Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji, Kartuzy 2006.

autor: mgr Mieczysław Kamiński